''Dünya öyle bir metea değil ki nizaa değsin. ''Bunu bilir ve buna göre amel etmek yolunu ihtiyar ederiz.

Şu uzun ve pek derin zaman çukurunda, hızla dibe doğru giderken, hayat denilen deveran yolculuğunda, bir yerlere tutunmaya çalışıyoruz. Birşeyler yapmak, bir yerlere gelebilmek için çırpınarak hayatımızı idame ve devam ettirmek için çabalıyoruz. Emellerimiz, düşüncelerimiz, arzu ve isteklerimiz farklı da olsa hepimiz bu yolun yolcusuyuz.

Net olmayan kararlarımız, neticesinden emin olamadığımız işlerimiz, düş dünyamızdaki gibi tereddüdler içerisinde mücadele ediyoruz. Hayat bir kavga mı?, yoksa bir tesanüd yardımlaşma mı? bir birliktelik, birbirine mutlaka ihtiyaç olunan bir zaman tüneli mi? Neydim, neyim ve ne olacağımlarla geçen ahiret yolculuğu. Makinisti olmayan tren gibi, ne zaman nerede duracağını bilmeden hayat yolculuğumuz devam ediyor. Geçici dünya zevklerinin gideceğinden korkarak, aldığımız zevkin eleme dönüşmesi, zevk yerine acılı bir duruma gelmesi, bizleri ne kadar mutsuz ediyor. Mutlu olmanın reçetesi varmıdır? Evet vardır, binlerce sadık insanlar, peygamberler, asfiyalar, evliyalar, Allah dostları bu konuda aynı fikirdeler. Evet bir kurtuluş reçetesi, Kur'an-a ittiba ve ahirzaman Nebisi Hazreti Muhammed Aleyhisselatü Vesselamın, yaşam stratejisine uymaktır. Gerçek huzur ve kurtuluş budur.

''Evet, evet, evet... Eğer kainattan Risalet-i Muhammediyenin(A.S.V) nuru çıksa, gitse, kainat vefat edecek... Kur'an gitse, kainat divane olacak ve küre-i arz kafasını, aklını kaybedecek, belki şuursuz kalmış başını bir seyyareye çarpacak, bir kıyameti koparacak.''

Dünyanın peşinden o kadar koşturuyoruz ki, bazen kendimiz bile ya kardeşim ne oluyoruz diyoruz. Düşünüyorum da;Nereden nereye geldik? Yaz aylarında Işıklara gitmek, vatan hasretini gidermek en büyük sevdalarımdan biri. Bozkandaktan geçerken, susanın kenarına oturmuş eş, dostlarla kısada olsa selamlaşmak, konuşmak ne kadar huzur veriyor. Kısacık dünya hayatımızda dostlarla ayrı kalmanın verdiği elem ve acı, bu kısacık sohbetlerimizde birden lezzete çeviriyor. Ve bizlere birşeyler hatırlatıyor;O kadar eş, dost, akrabaların mezaristana göçmüş, onlarla kavuşmak için ne lazım? Ölmek lazım, o zaman ölüm bir yok oluş değil, yeniden bir hayatın başlangıcı değil mi? Neyse biz Işıklara gidiyorduk...

Bozkandaktan geçip, Işıklar yoluna girince içim içime sığmaz bir halet-i ruhiyeye kapılırım. Otuz sekiz yıllık ömrümün belki de en güzel yıllarının geçtiği köyüme yaklaşınca, bir filim şeridi gibi ömrüm gözümün önünden geçer. Mezaristanı geçip, taşbaşına çıkıp aşağıları seyrediyorum. Hanönü, Sazak, eskiden babamların göçtüğü yayla, Bardasın dağlarının bir kısmı hepsi gözümün önünde. Ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Çocukluğumun geçtiği o güzelim yerler şimdi terk edilmiş. davar yayılıyor. İnsanların şen şakrak seslerinin yerinde çan sesleri duyuluyor. Hayat ne kadar hızlı geçiyor değil mi? Bu dünya bir oyalanma yeri, bizim asıl bir memleketimiz var, bizler oraya gideceğiz. Her insan ebedi yaşamak ister;bu da demek oluyorki bizler bu dünya için yaratılmamışız.

Evet, bu cisim ebedi değil, demirden değil, taşdan değil... ancak et ve kemikten ibaret birşeydir. Ani olarak senin başına yıkılıyor, altında kalıyorsun. Bak zaman-ı mazi senin gibi geçmiş olanlara geniş bir kabir olduğu gibi, istikbal zamanı da geniş bir mezaristan olacaktır. Bugün sen iki kabrin arasındasın;Artık sen bilirsin...

ÇIKMIŞSA İLAHİ EMİR, BAHANE BOL, TOPRAKTA BAŞLAR TOPRAKTA BİTER BU YOL.

Alibeke Koçak, 11 şubat 2008
SELÇUKLU-KONYA