O'nu ilk tanıdığımdaki izlenimim ;Güven veren,kendinden emin ve bir o kadar da halim selimdi. Tanıştıktan sonra ki zamanlarda çok sık görüşmesekte O'na karşı içimde hep bir muhabbet besledim. İslamı layıkıyla yaşayan hayat felsefesi bize hep örnek olmuştur. Osman Abi, Konya da Risale-i Nur hizmetinde bulunan bir abimizdi. Abiden öte herşeyimizdi. Sevincimizde de,sıkıntımızda da hep yanıbaşımızda bulunurdu. İmanı hayatına hayat yapan ender şahsiyetlerden biriydi. Bu kısa dünya hayatında,tanımaktan dolayı bahtiyar olduğum insanların biriydi. O bir dosttu. O'nu iki hafta önce elim bir trafik kazasında kaybettik. Lütfen ruhuna bir fatiha gönderin. (tüm ölmüşlerimizle birlikte)’

Sararmış bir yaprak sanki bir daha yeşillenmeyecekmiş gibi, bir damla gözyaşı dökmüş bir göz sanki bir daha gülümsemeyecekmiş gibi, her elimi uzattığımda sanki hep boş kalacakmış gibi, sevdiklerimden ayrıldığımda sanki geri dönmeyecekmiş gibi. . .

Dostluk, yağmurda ıslanmak değildir. Dostluk onun gözyaşlarının yağmur olduğu anda ona sarılırken omzuna düşen bir damla gözyaşıdır. Dostluk, ölümüne sarılmaktır. Hani bazen söz biter gözler konuşur, kelimeler biter yürek konuşur. İşte dostlukta yürekte yaşanır. Bazen yürekten akan bir gözyaşında, bazen yüzünde beliren kocaman bir gülümsemede ; Ama yürekte. . .

Sırtında dostunun sıcak elinin verdiği güveni hissetmedikten sonra, elini her uzatışında boş kaldıktan sonra, gözyaşlarını silecek bir el olmadıktan sonra dostluk bunun neresinde? Dostluk başını yaslayacağın bir omuz, her düştüğünde seni yerden kaldıracak bir yürek, bazen de gözyaşlarını silen bir eldir.

Dostluk bazen bir kasırgadır, bazen de esen bir rüzgâr. Bazen bir kelimedir, bazen de tek bir harf. Dost deniz kenarındaki taşlara benzer. Önce o taşları toplarsın. Sonrada teker teker atmaya kıyamadıklarımdır dost. Dost bir damla gözyaşı döktüğünde yüreği acıyandır. Dost senin için yürekten ağlayandır. PEKİ, YA SİZ KENDİ DOSTUNUZ İÇİN YÜREKTEN GELEN BİR DAMLA GÖZYAŞI DÖKTÜNÜZ MÜ?

Alibeke Koçak, 29 mayıs 2009